Lezersbrief Klasse

Beste lezers,

Ik ben leerkracht bewegingsopvoeding en laatstejaarsstudent kleuteronderwijs aan de Katholieke Hogeschool in Leuven.  Voor het vak Religie, Zingeving en Levensbeschouwing heb ik een onderzoek gedaan rond “omgaan met verlies in de kleuterklas”.

Waarom kies je voor zo’n emotioneelgeladen onderwerp? Als kleuteronderwijzeres zal ik toch ooit geconfronteerd worden met verlies en hoe pak je dat dan aan. Bij aanvang van het onderzoek wist ik totaal niet hoe eraan te beginnen. Nu kan ik zeggen dat ik me veel veiliger en voorbereid voel en dat ik met een gerust hart voor een klas kan staan. Het onbekende gevoel is nu vertrouwder geworden.

Om dit onderzoek zo representatief mogelijk voor te stellen, haalde ik veel informatie uit boeken rond rouwen met kinderen, websites en zelfs uit levende bronnen. Ik interviewde Manu Keirse, auteur van het boek “Kinderen helpen bij verlies” en maakte zelf een troostkoffer.

Een rouwproces bij kleuters moet ernstig genomen worden.  Het gebeurt wel eens dat ze aan hun lot overgelaten worden omdat ouders teveel met eigen verdriet bezig zijn of omdat het onderwerp gewoon vermeden wordt. Laat hem maar even doen, hij is verdrietig. Om de dood te begrijpen zijn ze nog veel te jong. Niets is minder waar. Kleuters rouwen en zitten wel degelijk met met vragen. Maak het a.u.b. bespreekbaar binnen de klas. Rouwende kleuters hebben een veilig gevoel en veel genegenheid nodig. Ze hebben recht op de waarheid, daarna zullen ze op hun eigen manier rouwen, met hun gevoelens omgaan. Houd er rekening mee dat kleuters dit minder op een verbale manier zullen doen. Zij uiten hun verdriet in spel, tekening, praten over een prentenboek,... Geef hen de kans in de klas om met hun verdriet om te gaan, en dit op hun eigen tempo.

Mijn boodschap aan elke onderwijzer, ouder, iedereen die dit leest:  wees voorbereid op de dag van het verdriet, informeer jezelf.  Wees ervan bewust dat een kleuter wel degelijk rouwt en dat hij de steun van een vertouwd volwassene best kan gebruiken. Houd het onderwerp bespreekbaar, levendig in de klas in plaats van het te negeren.

Iedereen heeft iets meegekregen waarmee je kleuters kan helpen: een hart op de juiste plaats. Laat hen weten dat je er voor hen bent, steun en troost hen door dik en dun.

Sandra De Brue

Eigen standpunt: Toespraak van Obamah over politiek en religie

Beste bloggers,

Ook dit is een onderdeel van RZL. Ik las een Engelstalig verslag over zijn toespraak en denk er het mijne over.

Neen, zo'n artikels zijn niet aan mij besteed. Ik ben meer met onze samenleving bezig. Ocharme, zie me hier zitten, de kleine Belg. Eindelijk hebben we een regering. We mogen er fier op zijn, op onze politiek.

Waar ik me wel in kan vinden is erkenning van de religies. Die zijn er inderdaad, in elke samenleving. Maar of de politiek zich daarmee moet bezig houden is een ander paar mouwen. Als we eens zouden starten bij onszelf, eens rondom ons kijken. Kennen we onze buren nog, maken we nog deel uit van het sociale leven, gaan kinderen nog naar sport- of jeugdverenigingen waar ook gewerkt wordt aan samenleven, tolerant zijn? Het zou het verdraagzame aspect al bevorderen en sommige items binnen de politiek bespreekbaar maken.

Mensen hebben de keuze om met hun geloof te doen wat ze willen: privé houden of niet. Het is aan jezelf om te ontdekken of je gelooft in wat dan ook... of niet gelooft. Mensen worden door familie, maatschappij opgelegd om te geloven. Dat vind ik jammer. Meestal krijg je het van je ouders mee, maar ook die tijden veranderen. Net zoals bij Obamah, hij ontdekte zijn geloof pas tijdens zijn hogere studies. Dan denk ik: die man kiest bewust voor zijn geloof en komt er ook voor uit. Zo hoort het, hij kiest hiervoor. Alleen is het erg dat hij voor de mensheid moet bewijzen dat hij geen Moslim is. Maar zoals ik al zei: ik blijf liever op eigen bodem en probeer mee te leven, voelen met de problematiek van ons Belgenlandje.

Eigenlijk is het op de hele wereld hetzelfde: iedereen wil hetzelfde, iedereen buigt zich over dezelfde problematiek: armoede, racisme, abortus, discriminatie, hoofddoek/burka of niet,... Oplossen of bespreekbaar maken begint bij een mentaliteisverandering van mens en overheid. Hoe begin je daaraan? Een goede vraag. Als we daar een antwoord op zouden vinden was de helft van onze problemen al opgelost. Leer naar mekaar te luisteren, naar mekaars standpunten. Probeer een gemeenschappelijk compromis te sluiten. Ach, op papier is het eenvoudig, de praktijk is helaas anders.

Mijn besluit: ik zal nooit een politicus zijn, maar een mens ben ik wel. En menselijk ook. Als leerkracht moet dat ook. Ik probeer in mijn gezin, aan mijn kleuters waarden mee te geven waarvan ik denk dat ze goed zijn voor onze samenleving, ongeacht hun geloof. Of ik de wereldverbeteraar ben? Ik denk het niet, maar alle beetjes helpen.

Sandra

Verplichte literatuur: 2 artikels

Beste bloggers,

Een van mijn laatste opdrachten voor RZL is een mening neerschrijven over 2 artikels. Hieronder volgt mijn persoonlijk standpunt.

Artikel 1: De tolerantie voorbij, Steve Stevaert

Tolerant! Dat woord maakt me boos en teleurgesteld. De tolerantie voorbij, ja, daar ben ik het mee eens. Of ik me moet verduidelijken? Kijk eens naar het nieuws, in welk werelddeel, in welke stad heerst er nog tolerantie?

Iedereen heeft recht op een waardig leven. Helaas wordt dit door diversiteit bemoeilijkt. We hebben allemaal verlangens, wensen én eisen, of je nu moslim, katholiek, protestant,... bent. Natuurlijk vormen deze mensen groepjes. Wij gaan zelf toch ook op zoek naar mensen die iets gemeen hebben met onszelf. En dan begint het: rellen, discussie, onverdraagzaamheid, geweld, extremisme. Ook ik zie de toekomst somber in.

Waar zijn de woorden: verdraagzaamheid, nieuwsgierig zijn naar het "andere", openstaan voor elkaar, samenleven, luisteren, respect!

Waarom doen mensen niet eens wat meer moeite? Iedereen moet samenwerken/leven met mensen die op een eender wel vlak "anders" zijn. Bestaat de normale mens wel? Ofwel leven ze in een andere cultuur, hebben ze andere religieuze rituelen, ofwel hebben ze een andere sexuele geaardheid, zijn ze anders, ofwel zit hun uiterlijk niet mee, hebben ze lichamelijke afwijkingen en zijn ze alweer anders.
Op school is dat toch ook zo! Momenteel leg ik contacten met ouders, kleuters van verschillende religies. Moet ik hen dan als anders beschouwen, hen anders bekijken, beoordelen. Neen, het zijn doodnormale mensen, mensen zoals u en ik. Mensen met recht op een eigen bestaan. Wat ze met hun levensbeschouwing doen is hun keuze. Ergens heb ik een bewondering voor mensen die uitkomen voor hun geaardheid, voor hun religie. Zolang er maar wederzijds respect is! Want daar draait het toch om: respect en verdraagzaamheid.

Ik verwacht dan ook het omgekeerde: kunnen mensen van andere religies,... aub een beetje respect opbrengen voor de religie, gewoontes van het land waar ze in terecht komen? En niet alles laten draaien rondom hun wereld? Want wees eerlijk, soms is het moeilijk om u Belg te voelen. Pas op, ik spreek hier zeer negatief. Maar ik kan begrijpen dat mensen zich kanten tegen "de anderen". Wat doe je als je auto voor de zoveelste keer beschadigd is door vandalisme, er voor de zoveelste keer is ingebroken en wie weet wat nog allemaal. Ik weet het, dit zijn negatieve vooroordelen, maar ik kan ze begrijpen. Ook ik werd als jonge leerkracht het slachtoffer van vandalisme op school, ook ik heb messen op school gezien. Die jongeren waren amper 14 jaar oud. En daar moet je dan les aan geven. Ik heb dus ook in de "opkomen voor mijn eigen rechten, al het andere is slecht" gezeten. Hoe kan je dan in hemelsnaam respect afdwingen als ze met een mes voor uw neus staan? Probeer het eens.

Vandaar: probeer aub met elkaar samen te leven, praat en luister naar elkaar i.p.v. mekaar aan te vallen. Want op een aanval wordt gereageerd met een tegenaanval. Daar komt alleen miserie van!


Artikel 2: Katholiek onderwijs, dynamisch en pluriform

Waar ik even bij wil stilstaan is de "verbondenheid". Druk, druk, we zijn een 1000-poot, moeten alles tegelijk doen. En liefst zo goed en snel mogelijk. Sociale contacten zijn bijna uitgesloten. "Balanceren op de grens tussen anonimitiet en communicatie".

Dat klopt: zo voel ik mij NU. Ik voel me verbonden met mijn computer en leef in de anonimiteit: niemand hoort of ziet me nog. Ik ben er zeker van dat dit in meerdere families, gezinnen voorkomt. We hebben geen tijd meer om te leven, stil te staan bij onszelf.

Komen we dan toch in contact met anderen, dan willen we gerespecteertd worden. Want iedereen is nu eenmaal anders. Mijn contacten zijn momenteel vooral op professioneel gebied. Ik zie collega's, kleuters, ouders,... Ik ben één van de zovele leerkrachten die zich de vraag stelt "waar doen we het voor?" Leerkracht zijn is een roeping! Ik kan me geen leven bedenken zonder kinderen, kleuters rondom mij. Ik kan genieten van een simpele lach, voldoening halen uit de woorden: "juf, ik vind het leuk in ons klasje". Daar doe ik het voor.

Mijn jarenlange ervaring heeft me de kans gegeven om in alle onderwijsnetten te staan. En... ik blijf dezelfde juf met eigen normen en waarden. Een juf die (zoals elke leerkracht zou moeten zijn) openstaat voor andere religies, culturen, met respect voor anderen.
Ik ben toch ook een deeltje van een culturele en sociale samenleving.
Het is aan mij om me aan te passen aan de waarden en rituelen van de schoolcultuur waar ik tewerkgesteld word. Dit is de realiteit. Ik zal er lesgeven op mijn eigen, unieke en originele manier, met mijn eigen identiteit. Er bestaan geen 2 identieke leerkrachten.

Leerkrachten moten op een dynamische manier kunnen omgaan met kinderen, iedereen moet zijn plaats krijgen en moet zijn verhaal kunnen doen. Enkel zo krijgen ze antwoorden op hun vragen, zullen ze zich begrepen en aanvaard voelen, ontwikkelen ze hun eigen identiteit.

Niet alleen het katholiek onderwijs is dynamisch en pluriform, maar OOK de leerkracht.

Sandra