Een van mijn laatste opdrachten voor RZL is een mening neerschrijven over 2 artikels. Hieronder volgt mijn persoonlijk standpunt.
Artikel 1: De tolerantie voorbij, Steve Stevaert
Tolerant! Dat woord maakt me boos en teleurgesteld. De tolerantie voorbij, ja, daar ben ik het mee eens. Of ik me moet verduidelijken? Kijk eens naar het nieuws, in welk werelddeel, in welke stad heerst er nog tolerantie?
Iedereen heeft recht op een waardig leven. Helaas wordt dit door diversiteit bemoeilijkt. We hebben allemaal verlangens, wensen én eisen, of je nu moslim, katholiek, protestant,... bent. Natuurlijk vormen deze mensen groepjes. Wij gaan zelf toch ook op zoek naar mensen die iets gemeen hebben met onszelf. En dan begint het: rellen, discussie, onverdraagzaamheid, geweld, extremisme. Ook ik zie de toekomst somber in.
Waar zijn de woorden: verdraagzaamheid, nieuwsgierig zijn naar het "andere", openstaan voor elkaar, samenleven, luisteren, respect!
Waarom doen mensen niet eens wat meer moeite? Iedereen moet samenwerken/leven met mensen die op een eender wel vlak "anders" zijn. Bestaat de normale mens wel? Ofwel leven ze in een andere cultuur, hebben ze andere religieuze rituelen, ofwel hebben ze een andere sexuele geaardheid, zijn ze anders, ofwel zit hun uiterlijk niet mee, hebben ze lichamelijke afwijkingen en zijn ze alweer anders.
Op school is dat toch ook zo! Momenteel leg ik contacten met ouders, kleuters van verschillende religies. Moet ik hen dan als anders beschouwen, hen anders bekijken, beoordelen. Neen, het zijn doodnormale mensen, mensen zoals u en ik. Mensen met recht op een eigen bestaan. Wat ze met hun levensbeschouwing doen is hun keuze. Ergens heb ik een bewondering voor mensen die uitkomen voor hun geaardheid, voor hun religie. Zolang er maar wederzijds respect is! Want daar draait het toch om: respect en verdraagzaamheid.
Ik verwacht dan ook het omgekeerde: kunnen mensen van andere religies,... aub een beetje respect opbrengen voor de religie, gewoontes van het land waar ze in terecht komen? En niet alles laten draaien rondom hun wereld? Want wees eerlijk, soms is het moeilijk om u Belg te voelen. Pas op, ik spreek hier zeer negatief. Maar ik kan begrijpen dat mensen zich kanten tegen "de anderen". Wat doe je als je auto voor de zoveelste keer beschadigd is door vandalisme, er voor de zoveelste keer is ingebroken en wie weet wat nog allemaal. Ik weet het, dit zijn negatieve vooroordelen, maar ik kan ze begrijpen. Ook ik werd als jonge leerkracht het slachtoffer van vandalisme op school, ook ik heb messen op school gezien. Die jongeren waren amper 14 jaar oud. En daar moet je dan les aan geven. Ik heb dus ook in de "opkomen voor mijn eigen rechten, al het andere is slecht" gezeten. Hoe kan je dan in hemelsnaam respect afdwingen als ze met een mes voor uw neus staan? Probeer het eens.
Vandaar: probeer aub met elkaar samen te leven, praat en luister naar elkaar i.p.v. mekaar aan te vallen. Want op een aanval wordt gereageerd met een tegenaanval. Daar komt alleen miserie van!
Artikel 2: Katholiek onderwijs, dynamisch en pluriform
Waar ik even bij wil stilstaan is de "verbondenheid". Druk, druk, we zijn een 1000-poot, moeten alles tegelijk doen. En liefst zo goed en snel mogelijk. Sociale contacten zijn bijna uitgesloten. "Balanceren op de grens tussen anonimitiet en communicatie".
Dat klopt: zo voel ik mij NU. Ik voel me verbonden met mijn computer en leef in de anonimiteit: niemand hoort of ziet me nog. Ik ben er zeker van dat dit in meerdere families, gezinnen voorkomt. We hebben geen tijd meer om te leven, stil te staan bij onszelf.
Komen we dan toch in contact met anderen, dan willen we gerespecteertd worden. Want iedereen is nu eenmaal anders. Mijn contacten zijn momenteel vooral op professioneel gebied. Ik zie collega's, kleuters, ouders,... Ik ben één van de zovele leerkrachten die zich de vraag stelt "waar doen we het voor?" Leerkracht zijn is een roeping! Ik kan me geen leven bedenken zonder kinderen, kleuters rondom mij. Ik kan genieten van een simpele lach, voldoening halen uit de woorden: "juf, ik vind het leuk in ons klasje". Daar doe ik het voor.
Mijn jarenlange ervaring heeft me de kans gegeven om in alle onderwijsnetten te staan. En... ik blijf dezelfde juf met eigen normen en waarden. Een juf die (zoals elke leerkracht zou moeten zijn) openstaat voor andere religies, culturen, met respect voor anderen.
Ik ben toch ook een deeltje van een culturele en sociale samenleving.
Het is aan mij om me aan te passen aan de waarden en rituelen van de schoolcultuur waar ik tewerkgesteld word. Dit is de realiteit. Ik zal er lesgeven op mijn eigen, unieke en originele manier, met mijn eigen identiteit. Er bestaan geen 2 identieke leerkrachten.
Leerkrachten moten op een dynamische manier kunnen omgaan met kinderen, iedereen moet zijn plaats krijgen en moet zijn verhaal kunnen doen. Enkel zo krijgen ze antwoorden op hun vragen, zullen ze zich begrepen en aanvaard voelen, ontwikkelen ze hun eigen identiteit.
Niet alleen het katholiek onderwijs is dynamisch en pluriform, maar OOK de leerkracht.
Sandra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten